DUMANLAR SENFONİSİ / ÖZKER YAŞIN - ŞİİR

Hoyrat bir rüzgar uçurdu saçlarını,
Kadın son defa “elveda” dedi,
Yüzünde umutsuz günlerin hüznü vardı
Ve dumanlı dumanlıydı gözleri..

Vapur yavaş yavaş uzaklaşırken
Yaman bastı gariplik yaman.
Bir çaresizlik sardı dört yanını
Ufukta yalnız kara bir duman..

Bu dumandaydı her şey bu dumanda,
Bu dumandı sevgiliyi götüren;
Vapur dumanlar içinde gitmişti,
Dumanlar içinde gidecekti tren..

Adam hatırlıyordu bir bir
Öpüşlerle dolu dolu geceleri.
Cigarasından dumanlar çıkıyordu,
Dumana takıldı düşünceleri..

Kutu gibi evleri olacaktı birgün,
Bacasından dumanlar tütecekti.
Bahçesinde nur topu gibi
Gürbüz çocuklar büyüyecekti..

Gel gör ki kadın alıp başını gitti.
Cümle hatıraları bırakıp arkasında.
Adam böyle yalnız, ölünceye dek,
Kaldı mı dumanlar ortasında..