HİKAYEM PARAMPARÇA

Hikayem Paramparça, Emrah Serbes’in geçtiğimiz Kasım yayınlanan son kitabı.  Kitaptaki parçaların çoğu Afili Filintalarblogda yayınladığı yazılarından seçilmiş ve birkaç madde de Birikim dergisine yazdıklarından alınmış. Kitabın son bölümüne ise Galip İşhanı adında bir hikaye eklenmiş. Birbiri ardına sıralanmış bu hikaye ve parçaları bir arada tutan şey ise melankoli.

Emrah Serbes bir söyleşisinde son kitabı hakkında şöyle diyor;

İlk cümlesi  “Babamın öldüğü gün birine aşık olmuştum. Bazen böyle olur, her şey üst üste gelir.” olan bir kitaptan melankoli dışında bir şey beklememelisiniz ama var.  Aynı hikayenin son cümlesi de ilkini aratmıyor aslında ; “Karanlıkta nüfus sayımı şöyle yapılır: Yaşayanlar bir sigara yakar.”

Kitabı okurken,Dostoyevski’ye, Sokrates’e, Kazancakis’e ve Che’e rastlayacaksınız. Bazen aforizmalarda boğulduğunuzu hissedeceksiniz ama bir yandan hoşunuza gidecek bu duygu. Korkmayın, sadece derinlik sarhoşluğu.  Bazı parçalarda kendinizi gizli gizli gülerken yakabilirsiniz. Bazı sayfalara da dakikalardır baktığınızı fark ettiğinizde, bir hatıranızın gözlerinizin önünden bir bulut gibi geçtiğini anlayacaksınız. Antalya barlarında, ODTÜ kantinlerinde ve Ankara parklarında gezeceksiniz. Hatta Kurtuluş Parkı’nda Saffet Semerci’nin delirdiğine şahit olacaksınız.

Parçalar arasında gezerken sevgiyi, aşkı, özlemi, pişmanlığı, ironiyi ve gülümsemeyi hissedeceksiniz ama melankoliden kurtulamayacaksınız. Aslında kurtulmak istemeyeceğiniz bir duygu da olabilir melankoli.

Mutluluğa kıskanç bir bakış atma ve kabuğuna çekilme duygusu. “Mutluluk yokluğuyla tanınan bir merettir” sözü geçiyor kitabın bir bölümünde. Onca Mutluluk Varken romanında alıntılanmış, her iki kitabın temeli sanırım bu söz. Birçok kitaptan ve yazardan alıntı yer alıyor. İçlerinde hoşunuza gidenleri, bir yere not edip daha sonra okumak isteyeceğinize eminim.

Kitabın eleştirilen tarafları da yok değil. Okuyucuları, Emrah Serbes’ten Hikayem Paramparça dışında farklı bir kitap bekliyordu aslında.  Bir polisiye ya da bir hikaye kitabı belki. Zaten internette yayınlanan parçaların kitap olarak basılması ve parça aralarına fotoğraflar eklenmesi eleştiri almış. Kitabın yayınlanmasında ticari kaygılar olduğunun altı çizilmiş. Ben eleştirenler gibi düşünmüyorum açıkçası.  Evet, bu parçalar internette var ve zaten okumuştuk. Fakat bu şekilde kitaplaştırılması parçaların değerini arttırıyor. Her ne kadar modernleşsek ve her işimizi likit kristal karşısında halletsek de basılı kitap okumanın keyfini dijitalde bulamayacağız.  Dijital basımları okurken okuyucunun dikkat eksikliği yaşadığını ve metinlerin anlamlarını kaybettiğini düşünüyorum.

Emrah Serbes, yazının başındaki söyleşide büyük yazar olmadığını ima etmiş. Ben kafasındakileri toparlaması ve yazıya dökmesi halinde kendi çağının ve türünün en iyilerinden olabileceğini düşünüyorum. Hikayem Paramparçada yazarın Erken Kaybedenler’den sonra potansiyelini gösterdiği bir eser.