SAATÇİ BAYIRI

Sadece bayramlarda ziyaretine götürüldüğüm büyük Hala vardı. Büyük Hala ve kızı Aynur. Aynur Abla ters giden bir ameliyatı yüzünden kambur kalmıştı. Evleri iki katlı, ahşap bir evdi. Evin içinden geçip, mutfaktaki dış kapıdan arka bahçeye çıkabiliyordunuz. Güzel ve eski  bir evdi. Büyük Hala’yı severdim, Aynur Abla  biraz grotesk görünüşüne rağmen daima sevecendi. Orasıyla ilgili tek sorunum,  üst kata çıkan merdivenler ve üst kat idi. Korku filmlerinin (Hellraiser, Poltergeist vb.), henüz yorulmamış çocuk zihnime doldurduğu imgeler nedeni ile, ne zaman o merdivenlerin başında yalnız kalsam, içimi korku sarar, sanki yukarıdan biri seslenecek ya da birşeyler merdivenlerden yavaş yavaş düşmeye başlayacak diye bekler, bunun olması durumunda avazım çıktığı kadar bağırarak kaçtığımı hayal ederdim.  Yukarı katın daima karanlık olması, evin serin havası ve kendine has kokusu beynin kıvrımlarında sıkışmış kalmıştır.

Saatçi Bayırı’nı okurken kafamın içine üşüşen anılarımdan biri bu.  Aslında içine girilmesi ilk sayfalarda zor bir roman, çünkü olup biten bir kişinin gözünden aktarılmıyor. Her bölümü, sırası gelen tanığın ismini görerek okumaya başlıyorsunuz.  Bu farklı görüşlerde, yazanın anıları,  yıllar geçtikçe birikmiş deneyimlerini  okumak ve en nihayetinde, insanın kurulan bu cümlelere yabancı olamadığını fark etmesi ile kitap bulunduğunuz odayı dolduruveriyor. Birden çok karakterin işin içine girmesinin başka bir güzelliğide sayfalar ilerledikçe olaylara farklı yönlerden bakabilmek ve bunun okudukça kendiliğinden gelişmesi. Farklı bir bakış açısı geliştirmek için düşünmeye gerek kalmadan, zaten bunu yazılmış olması romanı samimi bir hale getiriyor.

Tanıdık duygular uyandırıyor Saatçi Bayırı. Bir karakteri dinlerken, sanki çocukken arkadaşın günlüğünü bulmuşta gizli gizli okuyormuşçasına, bir diğerine geçince sahne,

Oya, Ebru, Burcu, Ülkü veya Cem… ne kadar fazla görüşü okusakta kitapta, aynen hergün ilişki içinde olduğumuz onlarca insanın görüşleri gibi, günün sonunda yatağa girip biraz düşündüğümüzde aklımızın süzgeçinden geçip kavradığımız değişmez temalar var hayatımızda. Saatçi Bayırı’ında bu tarz can alıcı kavrayışlarda bol miktarda. Araba ile gitmekte olan Oya’nın arkadan gelmekte olan araca ayıp  hareketler yaptıktan sonra, iyilik-kötülük hakkındaki şu anlatımına katılmamak mümkün mü bilemiyorum:

Romanın tek sorunu bir yere gitmemesi. Elinize geçen bu samimi roman, o kadar çok şeyi anlattıp Oya’nın ailesi ve komşuları ile haşır neşir olmanıza yol açtıktan sonra sanki Oya’nın büyüyüpte çocukça bir günlük tuttuğunu düşünüpte bir anda yazmayı bırakması gibi bitiveriyor. Tabii romanın sonunda bir çözülen bir düğüm var, kavuşan iki uç var. Ama anlatılan onca şeyden sonra  bu düğümün  etkisi pekte hissedilmiyor.