
“Şunca yaşamın içinde ölüm için, ölen için gözyaşı döktüğümü
anımsamıyorum. Bir evin en önemli kişisi, en yakınım ölünce de duygum
değişmemiştir. Yaşamın içinde olupta ölü için gözyaşı dökenlere çok
üzüldüğümü söyleyebilirim. Susmuş bir ev, canlılığını ve yaşam kavgasını
duraksatmış bir ortam için elbette üzülürüm. Ve üzüntümün ağır yanı burasıdır.
Ölümümde eşim, çocuklarım en yakınlarım bile tek bir damla gözyaşı
dökmesin istiyorum. Benim için caddeleri dolaşsınlar, bir gazete alsınlar,
bir kitap karıştırsınlar, kalabalık bir sinemaya gitsinler, bir konferans,
bir konser dinlesinler. Ölüm hiç önemli değil, yaşam var dağ gibi, yaşam var gökyüzü, deniz…”
Ümit KAFTANCIOĞLU